De huid is het grootste orgaan dat we hebben. Als de huid zou worden verwijderd en op de grond zou worden gelegd, dan zou deze 21 vierkante cm bedekken. De huid vormt een barrière tussen de dingen in ons lichaam en daarbuiten. Het beschermt ons tegen verschillende externe factoren. De huid fungeert tevens als een kanaal naar iemands meest intieme lichamelijke en psychologische zelf.
De huid bestaat uit drie lagen. Wat we aan de buitenkant zien, heet de opperhuid en deze dient als een beschermingslaag die voorkomt dat schadelijke micro-organismen het lichaam binnendringen. De middelste laag wordt de dermis genoemd. Collageen, elastine en zenuwuiteinden zijn in deze laag te vinden. Het onderhuidse vet is de binnenste laag van de huid. Het bevat weefsel dat fungeert als een bron van energie, en werkt als een kussen en isolator.
De mysteries van de tastzin
We hebben onze tastzin te danken aan onze huid. Zelfs nu we zeer vertrouwd zijn met de eigenschappen van onze huid blijft de tastzin nog steeds een mysterie. Onze zintuigen worden geprikkeld door aanrakingen en er kan gesteld worden dat aanraking onze meest essentiële bron is van zintuiglijke stimulatie. We weten dat leven nog steeds mogelijk is zonder een gezichtszin of gehoorzin en het is een feit dat dit zelfs mogelijk is zonder alle andere zintuigen, behalve de tastzin. Het is zelfs aangetoond dat baby’s met een aangeboren defecte zenuwverbindingen tussen de hersenen en de huid moeilijkheden hebben om zich te ontwikkelen en zelfs kunnen sterven.
De effecten van aanrakingen en aanrakingen niet kunnen voelen
Jaren geleden experimenteerden onze wetenschappers met apen. In dit experiment werd het babyapen niet toegestaan om door hun moeder te worden aangeraakt. (Dit type experiment wordt nu gezien als onethisch en onmenselijk.) Hoewel babyapen in staat zijn hun moeder te ruiken, zien en horen, werden de babyaapjes al snel apathisch en stopte de ontwikkeling als de tastzin werd ontnomen. Als ze hun moeder niet meer konden aanraken of niet meer door haar konden worden aangeraakt, werd hun gedrag heel anders dan dat van andere jonge primaten die deze mogelijkheden wel hadden. In plaats van te verkennen, zoals jonge primaten normaal gesproken doen, wierpen ze zichzelf op de grond, en waren ze de hele tijd aan het huilen en grijnzen. Een rapport stelde dat de babyaapjes meestal tegen een muur kropen en heen en weer gingen schommelen, en tegelijkertijd hun hoofd en gezicht met de handen bedekten.
Bij mensen die beperkt aangeraakt worden, leidt dit ook tot negatieve resultaten die een heel leven lang kunnen aanhouden. In culturen waar aanraken een norm is en aangemoedigd wordt, is agressie bij volwassenen laag. Maar in culturen waar contact beperkt is, is de agressie bij volwassenen vrij hoog. Dit stellen de Touch Research Institutes van de Universiteit van Miami, School of Medicine. Uit studies die zijn uitgevoerd over verschillende culturen is gebleken dat er een verband bestaat tussen fysieke affectie (aanraking) in de kindertijd en fysiek geweld als iemand volwassen is. Studies hebben aangetoond dat kinderen die overladen werden met lichamelijke affectie door middel van liefdevolle aanrakingen, zeer weinig fysiek gewelddadige neigingen hadden in hun volwassen jaren.
